اگر قرار به تعیین طعم برای مطالعه باشد،
از بین طعمهای شیرین، شور، ترش، گس یا اصلاً بدون طعم!
ذائقه‌ها چه حدسی می زنند؟
حتماً چشیدن هم میخواهد وگرنه بدون چشیدن که طعم آن معلوم نمی‌شود
اصلاً طعم آن قابل وصف و جزء طعمهای آشنا هست؟
چطور؟
از آن جهت که گاهی آنچنان یافتن مطلب جدید مسرور می‌سازد و حس بال گشودن می‌دهد که با خوردن یک لواشک ترش خوشمزه آب دهان راه انداز و یا با خوردن یک باقلوای داغ و شیرین حاصل نمی‌شود
آن جاست که با خود میگویی واقعاً چه طعمی می‌دهد؟
تا آن را میچشی آنچنان مست میشوی که دلت نمیخواهد چشمانت را از صفحات کتاب برداری
اصلاً نمی‌توانی طعمی برایش مشخص کنی
دنبال واژهای میگردی تا طعمی که حس کردی، بر زبان آوری
فقط با عبارتهای چه جالب، عالی بود، بیشتر بخوانم، توضیح هر آنچه یاد گرفتی، ...
میخواهی لذّتت را نشان دهی،
و باز هم قانع نمی‌شوی از آنچه گفتی که همه حست نبود.
این طور بگویم:
دقت کردی وقتی کتاب دستت میگیری و ورق میزنی نوشته‌های نویسندههایی که با عشق نوشتند
و هیچ چیز جلوی عاشقانه نوشتنشان را نگرفته،
طعم زنده بودن می‌دهد؟
آن لحظه چشمانت را میبندی تا طعم آن به تمام وجودت رسوخ کند.
