رسانه های عمومی در کشورهای مختلف، با سرعت نزدیک به نور از به روزترین فناوری ها استفاده می کنند. محتواهای جذاب و تاثیرگذاری را به مخاطبان عرضه می نمایند تا از یکدیگر پیشی گیرند. وضعیتی که قوانین متناسبی برای آنها وجود ندارد.
زمانی برای نشان دادن پیشرفت انسان، وضعیت او را با زمان بی قانونی و آسیب های هرج و مرج مقایسه می کردند. اکنون در نهایت پیشرفت تجهیزات، مسائلی در رسانه های عمومی مطرح است که غالب آنها یا قوانین متناسبی ندارند یا بدون قانون هستند.
از سویی علم انسان هر لحظه به خطای خود در گذشته اعتراف می کند. با این وضعیت آیا سرعت چنین علمی به سرعت رسانه ها می رسد تا قوانینی وضع نماید؟ قوانینی که حافظ حقوق انسان ها باشد؟
قانونگذاران کشورها، چقدر زمان لازم دارند تا به خطاهای خود در قوانین مرتبط با وظایف رسانه ها پی ببرند و قوانینی با کمترین خطا تصویب نمایند و در عین حال از مسائل جدیدی که پیش می آید عقب نمانند؟
علم انسان با چنین ویژگی در کنار قوانین پایه ای که از آیات و روایات بر می آید، توانی می یابد که نه تنها از رسانه ها جا نخواهد ماند که با به هوش بودن خواهد توانست برای اتفاقات قابل پیش بینی در عرصه رسانه، قوانینی را تدوین نماید.
این توانایی، علم در هر دو عرصه رسانه و فقه و همچنین کاردان بودن با توان تطبیق است.
مریم قاسمی
